Als mensen ‘Ja hoor, dat doe je toch niet’ zeggen, doe ik het meestal juist. Je gaat toch niet met een hoogbejaarde man naakt in bad liggen, zeiden ze bijvoorbeeld. Hij vroeg het me op een avond aan de keukentafel. ‘Wil je met mij in bad?’In zijn kasteel in Frankrijk, waar kunstenaars van over de hele wereld resideren, is er één verborgen luxe badkamer in zijn vleugel. Daar zaten we in dat gigantische bad te bubbelen, waar hij me rijkelijk trakteerde op frisse inzichten over leven en liefde. Zijn ogen knalden vuur. Als een jongen van twintig. Ik vond hem heel aantrekkelijk. Ook al liep hij krom van de kanker.Ik was net dertig. Hij in de zeventig. Ik dacht; ja, waarom ook niet? Nadat ik hem met zijn stramme lijf uit bad geholpen had, gaf ik hem een kus. En toen ik hem in bed legde, zei hij; ‘Dankjewel dat ik met jou in bad mocht’. Hij was waarachtig dankbaar om met een jonge blonde vrouw in bad gezeten te hebben. Ik dacht ook, dat vinden mannen leuk, blonde jonge naakte wijven. Hij heeft kanker en is oud, geef hem wat joi de vivre.Mensen tierden tegen me. Dat doe je toch niet? Waar is je zelfrespect? Ach, misschien ontbeer ik vrouwelijk zelfrespect om wille van plezier en een beetje provocatie. Maar nu hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen, de dood me weer even in de ogen heeft aangekeken, en alles relatief wordt, kan ik enkel zeggen dat ik blij ben dat ik het bad met hem heb gedeeld.Ik mag hopen dat een leuke knappe knul later hetzelfde bij mij zal doen. Dag lieve inspirerende vervelende man van een Jan. Dankjewel voor die mooie PAF plek.Ik hoop zo erg dat er meer is, als mensen zoals jij gaan.

Ik was naar de Franse bank samen met de kasteelheer om een rekeningetje in Frankrijk te openen. Ergens heb ik de ambitie om geen Nederlander meer te zijn – dit leek me een goeie start. Ik heb alleen geen inkomen dus de rekening ging mooi niet door.  Zo vonden we uit na een uur of twee in de zielzuigende airconditioning van het kantoor tegenover een accountant zittende die alleen yes en no in het Engels kon. Verder sprak hij vloeiend Frans, alleen ik niet, en daar gaat het mis hè. Nou oefen ik mijn toekomstige moedertaal dagelijks met zo’n app maar ‘Een bezoekje aan de bank’ is nog niet behandeld in het lesprogramma.  Volgens mij is de enige setting waar ik me enigszins weet uit te drukken uiteraard het café.  Na een uurtje of anderhalf met handen- en voetenwerk formulieren invullen, vroeg de Franse accountant als laatste om drie loonstroken van mijn baan. Die heb ik niet – een baan. Ik ben schrijver, zei ik. De kasteelheer probeerde nog wat statusverheffende zinnetjes in te zetten, maar het feest ging mooi niet door. Schrijver zijn zonder vast inkomen telt niet voor de bank. Nou heb ik al mijn hele leven het gevoel dat ik niet meetel in het systeem, dus echt onverwachts kwam dit niet uit de lucht vallen. Bovendien was ik wel opgelucht. Wat dacht ik wel niet. Een rekening openen zonder geld, het is toch om je dood te schamen.

Opgelucht dus, behalve dat ik me op sterven na dood voelde. Dat heb ik altijd als ik langer dan vijf minuten op zo’n soort plek ben (kantoren, systeemplafonds, teveel computers). De kasteelheer legde uit dat dit normaal is. Iets met dat banken dood zijn, er wordt geld gemaakt met geld en verder niks geproduceerd en dat is dode materie, en dat voel je. Hoe die accountant nog in leven is begrijp ik dan niet, dat hij nog rechtop zit, vind ik al bewonderenswaardig.

Nou waar het me eigenijk om gaat, ik drijf gigantisch af, is het volgende. Toen ik op een formulier mijn eindeloze achternaam weer eens in zat te vullen (ook al zo vermoeiend) zei de kasteelheer: ‘Hey, Heimer betekent Huis in het Duits. Is het een Duitse naam?’

‘Ja zeker…’ zei ik eraan toevoegend, ‘…en de C is er later per ongeluk in gefietst, die hoort er niet, zo het schijnt. Het is eigenlijk Schims Heimer.’

‘Schims Heimer, mompelt hij… Schims huis dus. Nou Shell, dan is het misschien ook wat waard om de betekenis van schim in het Duits op te zoeken!’

Ik gaf hem verdomme gelijk en heb meteen toen we terugkwamen in de bibliotheek van het kasteel het Duitse woordenboek te grazen genomen en vond de vertaling, met de verrukkelijke ontdekking dat de vertaling van schim in het Duits spook is.

Ergo, mijn achternaam is Spookhuis. Allemaal tamelijk eenzijdig en egocentrisch, zo een stukje over mijn naam. Maar ik ben wel zo opgetogen door deze ontdekking dat dat hele zinloze bankbezoek me toch wat waard is geweest en dat ik dit nieuwtje zelfs even onder het daglicht van het internet stel.  Nou bij mij weer het eeuwige dilemma in mijn kop rond dolende of ik verder ga onder dit pseudoniem of onder mijn eigen naam.
Michèlle Schimscheimer of Shelley Spookhuis?
Gelukkig ben ik een weegschaal, een draaikont tot en met en dus niet in staat om keuzes te maken zodat ik ze waarschijnlijk door elkaar zal gebruiken. Lekker verwarrend. Maar kiezen doet teveel pijn, het is toch alsof er iets sterft. Geenszins zin in. Een goede dag en bon soiree.

Nou had ik in één zucht drie biertjes in de felle zon gedronken. Van de kasteelheer mogen we namelijk niet drinken. Zo kwam het dat ik hem samen met de huismeester naar het dichtstbijzijndste cafe in het dichtstbijzijndste gehucht ben gesmeerd.

‘Moeten we dat nou wel doen, Shell?’
‘Ja tuurlijk, stiekem mag alles..’ verzeker ik hem.

Het cafeetje was niet meer dan een barretje en de vers getapte biertjes (à la pression) kostten slechts één euro vijftig. Het terrasje bestond uit één metalen tafel vergezeld door twee metalen stoeltjes. Niks hips of pretentieuzerigs. C’est ca. Het bier smaakte gewoon koud en goed – vooral dat glas met een voetje geeft het iets extra’s. Ook was er geen hond te bekennen. Wat een vredigheid.

Om ons heen wat beige en roze kleurige huisjes, de luiken gesloten, kris kras onwrikbaar in de hete zomerzon langs de meanderende wegen opgesteld. En dan overal bloemen hè, vooral hangplanten aan klassieke lantaarns met van die aardige rode bloemetjes waar ik de naam niet van weet [er valt nog wat te halen in het duiden van flora en fauna, maar dat terzijde] Als je dit straatbeeld in Nederland zou treffen is het waarschijnlijk één van de duurdere gemeentes, Blaricum ofzo. Nou, hier is zo’n decor schering en inslag.

Hoe dan ook. Omdat we stiekem bier dronken en vlug voor het eten terug moesten zijn, tikten we in rap tempo drie van die units weg. Och, wat een hoofdpijn. Water gedronken hoor. Wel een glas of tien maar het mocht niet baten.

Nou moet je horen, ben ik net midden in de nacht de Kasteeltrap afgeslopen, want de slaap kon ik niet vatten, en heb ik een appeltje van de fruitschaal gepikt, geschild en verorberd. De acute minikater verdween als sneeuw voor de zon. Waar dat dan precies aan ligt weet ik niet, maar het is iets wat ik onthouden moeten zal. Een appeltje is niet alleen voor de dorst – het kan wel veel meer. Dagtrusten.

PS Toen we zojuist in het gezelschap van de kasteelheer gingen eten, leek het net of spelen dat je niet gedronken hebt, je alleen maar nog meer beschonken over doet komen. Zo liet ik een karaf bij het afruimen in de vaatwasmachine vallen. Alles rinkel de kinkel onder het glas.
En toen ik met de fles olijfolie in de aanslag boven het gasfornuis stond, klaar om te gaan koken, was ik vergeten dat er geen pan op het fornuis stond en overgoot ik de gaspitten met de olijfolie. Dit zijn dingen die me normaal, hoe beschonken ook, nimmer zouden welgevallen. Dat liegen werkt toch gedoe in de hand. Onhandig tot en met. Jaja, stiekem mag alles, een mooi credo maar je hebt jezelf er toch wel mee. Voordat ik het koken van mijn befaamde risotto voorts kon zetten, stond ik nog minstens tien minuten scherven op te ruimen en het gasfornuis te boenen. En dat heeft me flink uit mijn flow gehaald.

PS2 Even tussen ons, mocht de kasteelheer dit nu lezen online, zeg ik gewoon dat dit verhaal fictie is. Maar wij weten wel beter.

[Voor al mijn stukjes over het leven en de liefde kijk op www.michelleschimscheimer.com]