Caissière in mn hart, 28 oktober 2021, Jumbo Food Market Amsterdam Noord

Ik werd vandaag uitgelachen door de caissière in de supermarkt. Haar buik schudde vrolijk op en neer vanachter de toonbank, terwijl ze haar hand voor haar mond sloeg. Ik zei: ‘Wat lach je nou?’ Ze zei: ‘Je bent zo onhandig bezig’, en ze wees met haar ogen naar het kopje koffie in mijn ene hand en het uitpuilende boodschappenmandje in mijn andere.‘Ooh’, zei ik, ‘je hebt gelijk, wat een gedoe, ik zet mijn kop koffie anders wel even neer.’Ja, dat lijkt me nou een goed idee’, beaamde ze. Ik zette mijn koffie op haar plexiglazen toonbankje.‘Onhandig zijn, story of my life..’, verzuchtte ik, een zak Elstars in mijn net te kleine tasje proppend, ‘..toen ik hier naartoe liep was ik er al weer over aan het piekeren.’‘Piekeren. Waarover dan?’, vroeg de caissière, ‘Over van alles, en over dit boodschappentasje, die is natuurlijk veel te klein, daar gaat nooit alles in passen.’‘Ja natuurlijk gaat het lukken, je moet niet zo aan jezelf twijfelen’, vuurde de caissière uit haar hart in de gaten van mijn zelfvertrouwen. Ze had het misschien alleen maar over het tasje maar het voelde als veel meer. Ik verbeet een traan.‘Als je die appels nou even apart vasthoudt?’, adviseerde de caissière.‘Oja, dankjewel’, ik tilde mijn te volle tasje op.‘Het komt allemaal goed hoor’, zei ze, ‘en vergeet je koffie niet!’

In Memoriam Jan Ritsema (Theaterregisseur en stichter van mijn lievelingsplek het Performance Art Forum), 13 oktober 2021, Amsterdam


Als mensen ‘Ja hoor, dat doe je toch niet’ zeggen, doe ik het meestal juist. Je gaat toch niet met een hoogbejaarde man naakt in bad liggen, zeiden ze bijvoorbeeld. Hij vroeg het me op een avond aan de keukentafel. ‘Wil je met mij in bad?’In zijn kasteel in Frankrijk, waar kunstenaars van over de hele wereld resideren, is er één verborgen luxe badkamer in zijn vleugel. Daar zaten we in dat gigantische bad te bubbelen, waar hij me rijkelijk trakteerde op frisse inzichten over leven en liefde. Zijn ogen knalden vuur. Als een jongen van twintig. Ik vond hem heel aantrekkelijk. Ook al liep hij krom van de kanker.Ik was net dertig. Hij in de zeventig. Ik dacht; ja, waarom ook niet? Nadat ik hem met zijn stramme lijf uit bad geholpen had, gaf ik hem een kus. En toen ik hem in bed legde, zei hij; ‘Dankjewel dat ik met jou in bad mocht’. Hij was waarachtig dankbaar om met een jonge blonde vrouw in bad gezeten te hebben. Ik dacht ook, dat vinden mannen leuk, blonde jonge naakte wijven. Hij heeft kanker en is oud, geef hem wat joi de vivre.Mensen tierden tegen me. Dat doe je toch niet? Waar is je zelfrespect? Ach, misschien ontbeer ik vrouwelijk zelfrespect om wille van plezier en een beetje provocatie. Maar nu hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen, de dood me weer even in de ogen heeft aangekeken, en alles relatief wordt, kan ik enkel zeggen dat ik blij ben dat ik het bad met hem heb gedeeld.Ik mag hopen dat een leuke knappe knul later hetzelfde bij mij zal doen. Dag lieve inspirerende vervelende man van een Jan. Dankjewel voor die mooie PAF plek.Ik hoop zo erg dat er meer is, als mensen zoals jij gaan.

Vrijdag 8 januari 2021, Weesp – Knuffel van mijn Ex

Covid heeft de wereld tot een eenzame plek gemaakt. Gisteren ben ik uit wanhoop bij een lang-geleden-ex in bed gekropen.
‘Wat ben je doen?’, appte ik hongerig naar een knuffel in de nacht. 
‘Kom hierheen’, reageerde hij zonder omhaal.
Er hoefde niks uitgelegd, alsof het lijden in de lucht hangt, er moet geknuffeld, het is te lang geleden, en dat is niet ok. 
Toen mijn Uber zijn straat indraaide stond hij al te wachten voor de deur. Ongedurig.
Eerdere pogingen liepen altijd mis. Dan had ik iemand anders, of nog vaker hij. Maar nu had hij niks en mocht ik na lange tijd aanwaaien. Zijn eenzaamheid was mijn zege.Stevig hielden we elkaar vast terwijl we op de bank televisie keken zonder te kijken. Hij kneep me zowat fijn en als ík even verslapte, dwong hij mijn arm weer strakker om zijn ‘dikkere-buik-dan-vroeger’ heen wat hij dankbaar verzegelde met een knor of kusje op mijn hoofd. We waren als aapjes. Jonge aapjes sterven als ze het te lang zonder fysieke aanraking en het knuffelhormoon oxytocine moeten stellen. 
Dat mijn ex nog veel vreselijker dan vroeger moest snurken toen we gingen slapen gaf een mooie draai aan de ervaring. Onbehouwen golven van sputteren, spuug en brullen uit alle gaten van zijn gezicht tornden aan de stilte en kwelden mijn nachtrust. Na de zoveelste keer uit mijn slaap getrokken te worden, gaf ik hem zo’n hengst in zijn flank dat hij uit het bed donderde, nog een kortstondig moment wat na-jengelde, om gewoon weer af te dalen in zijn lawaaierige slaap en ik de hele nacht wakker lag.
Al met al ben ik zeer dankbaar dat het zo oncomfortabel afliep want thuis aangekomen prijs ik me gelukkig alleen te zijn. 

08-10-2012 Drol van een Clown


Ik begrijp mijn zeep die hier nu op de badrand ligt niet. Ik kreeg het van een vriend. Hij zei: Dit is een zeep van de-zeepwinkel-van-nu. Het-je-van-het. Ik had nog nooit zo’n rare vorm zeep gezien. Hij is worstvormig met fluorroze en gele strepen en het zit onder de spikkels en glitters en dingen. Van Slush of Lush ofzo. Op het etiket staat in grote letters vermeld dat dit de beste zeep ooit is en wanneer onder de kraan gehouden een explosie van bubbels en glitters ten beste zal geven. Dat vind ik al gek. Zeep is toch bedoeld om je schoon te maken en lekker te laten ruiken, waar is al die bombarie nou weer voor nodig? Het volgende is wat er gebeurde. Ik hield hem onder de kraan en wat er verscheen was enkel een dun flutlaagje schuim op het wateroppervlak van mijn bad en ik rook op zijn zachtst gezegd geen fuck en dat was dat. Zo schiep de belofte op dat etiket een verwachting die geenszins werd ingelost waardoor ik toch wel teleurgesteld raakte. Ja, belofte – verwachting – teleurstelling. Eén reeks aan emoties en hoedanigheden waar ik niet op zit te wachten. En alleen maar vanwege een zeep! En de hele wereld koopt dat dan! Terwijl het klopt van geen kant. Ben ik nou de enige die dat doorheeft?Nu ik die worstvormige zeep met al die kleuren zo laveloos op de badrand zie liggen lijkt het net of Pipo de Clown me een loer wilde draaien en zich daar heeft ontlast. Ik gooi het weg, die onzin, niemand wil een drol van een clown. En die vriend van wie ik die rare zeep kreeg hoef ik ook even een tijdje niet te zien. Zijn ideeën wat betreft esthetiek liggen kennelijk op een raar ander nivea.

Champagne District, France – Shelley Spookhuis

Ik was naar de Franse bank samen met de kasteelheer om een rekeningetje in Frankrijk te openen. Ergens heb ik de ambitie om geen Nederlander meer te zijn – dit leek me een goeie start. Ik heb alleen geen inkomen dus de rekening ging mooi niet door.  Zo vonden we uit na een uur of twee in de zielzuigende airconditioning van het kantoor tegenover een accountant zittende die alleen yes en no in het Engels kon. Verder sprak hij vloeiend Frans, alleen ik niet, en daar gaat het mis hè. Nou oefen ik mijn toekomstige moedertaal dagelijks met zo’n app maar ‘Een bezoekje aan de bank’ is nog niet behandeld in het lesprogramma.  Volgens mij is de enige setting waar ik me enigszins weet uit te drukken uiteraard het café.  Na een uurtje of anderhalf met handen- en voetenwerk formulieren invullen, vroeg de Franse accountant als laatste om drie loonstroken van mijn baan. Die heb ik niet – een baan. Ik ben schrijver, zei ik. De kasteelheer probeerde nog wat statusverheffende zinnetjes in te zetten, maar het feest ging mooi niet door. Schrijver zijn zonder vast inkomen telt niet voor de bank. Nou heb ik al mijn hele leven het gevoel dat ik niet meetel in het systeem, dus echt onverwachts kwam dit niet uit de lucht vallen. Bovendien was ik wel opgelucht. Wat dacht ik wel niet. Een rekening openen zonder geld, het is toch om je dood te schamen.

Opgelucht dus, behalve dat ik me op sterven na dood voelde. Dat heb ik altijd als ik langer dan vijf minuten op zo’n soort plek ben (kantoren, systeemplafonds, teveel computers). De kasteelheer legde uit dat dit normaal is. Iets met dat banken dood zijn, er wordt geld gemaakt met geld en verder niks geproduceerd en dat is dode materie, en dat voel je. Hoe die accountant nog in leven is begrijp ik dan niet, dat hij nog rechtop zit, vind ik al bewonderenswaardig.

Nou waar het me eigenijk om gaat, ik drijf gigantisch af, is het volgende. Toen ik op een formulier mijn eindeloze achternaam weer eens in zat te vullen (ook al zo vermoeiend) zei de kasteelheer: ‘Hey, Heimer betekent Huis in het Duits. Is het een Duitse naam?’

‘Ja zeker…’ zei ik eraan toevoegend, ‘…en de C is er later per ongeluk in gefietst, die hoort er niet, zo het schijnt. Het is eigenlijk Schims Heimer.’

‘Schims Heimer, mompelt hij… Schims huis dus. Nou Shell, dan is het misschien ook wat waard om de betekenis van schim in het Duits op te zoeken!’

Ik gaf hem verdomme gelijk en heb meteen toen we terugkwamen in de bibliotheek van het kasteel het Duitse woordenboek te grazen genomen en vond de vertaling, met de verrukkelijke ontdekking dat de vertaling van schim in het Duits spook is.

Ergo, mijn achternaam is Spookhuis. Allemaal tamelijk eenzijdig en egocentrisch, zo een stukje over mijn naam. Maar ik ben wel zo opgetogen door deze ontdekking dat dat hele zinloze bankbezoek me toch wat waard is geweest en dat ik dit nieuwtje zelfs even onder het daglicht van het internet stel.  Nou bij mij weer het eeuwige dilemma in mijn kop rond dolende of ik verder ga onder dit pseudoniem of onder mijn eigen naam.
Michèlle Schimscheimer of Shelley Spookhuis?
Gelukkig ben ik een weegschaal, een draaikont tot en met en dus niet in staat om keuzes te maken zodat ik ze waarschijnlijk door elkaar zal gebruiken. Lekker verwarrend. Maar kiezen doet teveel pijn, het is toch alsof er iets sterft. Geenszins zin in. Een goede dag en bon soiree.

17 augustus 2019 – Guru Shelley

Goed. Nou had ik vandaag twee nieuwe inzichten opgedaan die ik jullie niet wil onthouden. Allereerst: Kleding moet je in de kast uithangen. Niet op een hoop in je kamer neerleggen, dat maakt het onoverzichtelijk.
En dan nu het tweede inzicht. Een muntstuk. Mocht je er één bij je hebben en geen zakken, kan je het tussen je billen plaatsen, het blijft gewoon zitten.
Het kwam zo. Ik liep een vriend tegen het lijf, hij was me nog twee euro tegoed. Ik zei; ‘Nou hou het maar joh, die twee euro’s, ik heb ook geen zakken of tas bij me.’ Waarop hij stellig zei; ‘Nee ik wil dat je het aanneemt, stop het anders maar tussen je billen.’
Zo geschiedde. Ik heb er wel een halve dag mee rondgelopen. Je moet alleen even uitkijken als je naar het toilet gaat. Dan zou hij er uit kunnen floepen en in de wc pot kunnen verdwijnen, zo mij vandaag overkwam. Nou, haha, dat laat ik me geen tweede keer gebeuren! Mocht ik naar het toilet gaan, haal ik eerst het muntstuk tussen mijn bilflappen vandaan alvorens de ontlasting in te zetten. Of ik me al een guru mag noemen met deze inzichten weet ik niet maar het is een begin.

Haute-Saône, France – Stiekem mag Alles

Nou had ik in één zucht drie biertjes in de felle zon gedronken. Van de kasteelheer mogen we namelijk niet drinken. Zo kwam het dat ik hem samen met de huismeester naar het dichtstbijzijndste cafe in het dichtstbijzijndste gehucht ben gesmeerd.

‘Moeten we dat nou wel doen, Shell?’
‘Ja tuurlijk, stiekem mag alles..’ verzeker ik hem.

Het cafeetje was niet meer dan een barretje en de vers getapte biertjes (à la pression) kostten slechts één euro vijftig. Het terrasje bestond uit één metalen tafel vergezeld door twee metalen stoeltjes. Niks hips of pretentieuzerigs. C’est ca. Het bier smaakte gewoon koud en goed – vooral dat glas met een voetje geeft het iets extra’s. Ook was er geen hond te bekennen. Wat een vredigheid.

Om ons heen wat beige en roze kleurige huisjes, de luiken gesloten, kris kras onwrikbaar in de hete zomerzon langs de meanderende wegen opgesteld. En dan overal bloemen hè, vooral hangplanten aan klassieke lantaarns met van die aardige rode bloemetjes waar ik de naam niet van weet [er valt nog wat te halen in het duiden van flora en fauna, maar dat terzijde] Als je dit straatbeeld in Nederland zou treffen is het waarschijnlijk één van de duurdere gemeentes, Blaricum ofzo. Nou, hier is zo’n decor schering en inslag.

Hoe dan ook. Omdat we stiekem bier dronken en vlug voor het eten terug moesten zijn, tikten we in rap tempo drie van die units weg. Och, wat een hoofdpijn. Water gedronken hoor. Wel een glas of tien maar het mocht niet baten.

Nou moet je horen, ben ik net midden in de nacht de Kasteeltrap afgeslopen, want de slaap kon ik niet vatten, en heb ik een appeltje van de fruitschaal gepikt, geschild en verorberd. De acute minikater verdween als sneeuw voor de zon. Waar dat dan precies aan ligt weet ik niet, maar het is iets wat ik onthouden moeten zal. Een appeltje is niet alleen voor de dorst – het kan wel veel meer. Dagtrusten.

PS Toen we zojuist in het gezelschap van de kasteelheer gingen eten, leek het net of spelen dat je niet gedronken hebt, je alleen maar nog meer beschonken over doet komen. Zo liet ik een karaf bij het afruimen in de vaatwasmachine vallen. Alles rinkel de kinkel onder het glas.
En toen ik met de fles olijfolie in de aanslag boven het gasfornuis stond, klaar om te gaan koken, was ik vergeten dat er geen pan op het fornuis stond en overgoot ik de gaspitten met de olijfolie. Dit zijn dingen die me normaal, hoe beschonken ook, nimmer zouden welgevallen. Dat liegen werkt toch gedoe in de hand. Onhandig tot en met. Jaja, stiekem mag alles, een mooi credo maar je hebt jezelf er toch wel mee. Voordat ik het koken van mijn befaamde risotto voorts kon zetten, stond ik nog minstens tien minuten scherven op te ruimen en het gasfornuis te boenen. En dat heeft me flink uit mijn flow gehaald.

PS2 Even tussen ons, mocht de kasteelheer dit nu lezen online, zeg ik gewoon dat dit verhaal fictie is. Maar wij weten wel beter.

[Voor al mijn stukjes over het leven en de liefde kijk op www.michelleschimscheimer.com]

Amsterdam Noord – Woensdag 26 juni 2019 – Moddervet

Het was vandaag dat ik mijn overbuurvrouw van de Bremstraat tegenkwam. Al ruim een jaar had ik deze prettige buurtbewoonster niet gezien. Als ik mijn vuilnis aan de straat zet, zag ik haar nog weleens. Dan liep ik langs haar achtertuintje en zat ze vredig verzonken in een kruiswoordpuzzel, potlood in de mond en de benen over elkaar geslagen. De tevredenheid die er bij uitstak was telkens weer rustgevend om te zien.
Ik was op weg voor een snelle boodschap, want ik wilde vandaag een Griekse salade maken. Nu had ik die hele flikkerse bende in huis gehaald, maar ik was heel stom de peterselie vergeten. De Turkse winkel aan de overkant biedt dan uitkomst. Vooral als het op verse kruiden aankomt. Dikke bossen peterselie, koriander en munt liggen er zieltogend in kratten over elkaar heen gestapeld voor niet meer dan een euro. Beter dan die schamele porties in plastic bij de gewone supermarkt voor het dubbele.
Het mannelijk personeel van de Turkse buurtsuper kijkt nooit op als ik mijn entree maak en ze gedag zeg. Ze blijven rustig met elkaar door kleppen in ik meen te geloven iets van Turks. Ik versta er natuurlijk geen snars van. Mijn Turks is niet best. Ik vind dat praten een beetje onbeleefd, daarom kom ik er niet al te graag. Maar de kruiden zijn bon ton, ik kan niet anders zeggen.
De buurvrouw, blij en verwonderd kijkt ze me aan: ‘Wat heb ik je lang niet gezien, hoe gaat het met je?’
Ze steekt haar hoofd naar voren en duwt haar wenkbrauwen omhoog: ‘Wat ben je dik geworden!’
Ik moet lachen en geef haar gelijk: ‘Ja ik ben moddervet.’
Kwam haar verwondering nou voort uit ons wederzien of mijn overgewicht? Hoe dan ook, het deed er niet toe. Ze had verdomme gelijk en zwichtte niet om haar verbazing de kop in te drukken en een soort van beleefd gesprekje te gaan voeren.
‘Ja, je ziet er er goed uit, lekkere dikke kop ook’, voegde ze er nog aan toe.
Ik vond de buurvrouw er ook mooi uit zien. Haar grijze haar glansde in de zon, en ze had haar lippen rood gestift. Dat rood contrasteerde mooi bij haar blauwe bloemenjurkje.
Ik stelde me voor dat ik ook een puzzelboekje en een nieuw potlood met een gummetje aan de achterkant aan zou schaffen en voor altijd naast haar in de tuin puzzeltjes zou maken.
Toen ik de Turkse supermarkt binnenliep nam ik me maar voor geen gedag te zeggen en me niet te storen aan het gebabbel. Wat zou het ook, soms geef je het maar op, het hele leuker zijn dan je bent – wel zo relax. Maar ik was beduusd, want de heren keken me glimlachend aan en groetten me met een ‘Goedendag mevrouw, lekker zomer hè?’
Zo werd ik er vandaag weer even met mijn neus op gedrukt dat dik zijn niet perse lelijk is en dat je niet altijd leuker moet willen zijn dan je bent.
Ga ik nu maar even de peterselie fijn snijden. Als je er de tijd voor neemt en zeer secuur zo met je tong uit je bek de blaadjes van de takjes scheidt en ze daarna fijn snijdt, geeft dat toch een hele andere dimensie aan zo’n salade.
Ik wil maar zeggen, dan maakt het zo een salade leuker dan hij is.

Amsterdam Noord – 04/02/2019 – Patchouli

Ik probeer de nachtrust te vangen. Lig in mijn bed. Een vlieg beweegt zich in mijn slaapkamer. Hij zoemt. Het is hinderlijk.
Hij weet volgens mij niet wat hij wil. Stoot zijn hoofd tegen muren, spiegels en ramen. Waarom gaat hij niet gewoon zitten en houdt hij zijn bek?
Patchouli olie brandt in mijn oliebrander. Het flesje etherische olie kreeg ik vandaag van mijn moeder. Ik had haar en mezelf teleurgesteld. Want we hadden van allerlei leuke plannen met zee enzo van het weekend maar ik was onbereikbaar. Lag met een kater onder mijn dekens verstopt.
Ik kan vaak niet naar huis gaan als ik eenmaal in de nacht zit. Als drijfzand, zo voelt het, zit ik vastgekleefd en zak steeds dieper weg in het moeras.
De Patchouli ruikt schoon en kalmeert. ‘Ik wil geheelonthouder zijn’, zei ik. Mijn moeder gaf me het flesje; ‘Hier, smeer dit op je polsen. Ruik eraan. Het zal je helpen te herinneren om schoon te blijven.’
Nog steeds houdt ze van me. Dat snap ik nooit. Ik kan niet van mezelf houden als ik me onbetrouwbaar heb opgesteld. Mijn eigen afspraken niet ben nagekomen. Als ik weer eens verzaak.
Mijn kat Maxipoes ligt aan m’n voeteneind. Altijd een afstand. Nooit dicht tegen me aan. Ik begrijp niet waarom ik nou net een poes moet hebben die niet knuffelt. Toch is ze altijd bij me. In welk woonvertrek ik ook ben, met een gepaste afstand zit ze bij me. Als een soort wachter aan mijn troon. Alsof ik een prinses ben en zij me beschermt. Prinses van de verzaking.
Terwijl, het is een bange poeperd – ik hoef maar een scheet te laten en ze stuift weg. Maar misschien beschermt ze mijn aura, zoiets. Mijn energievelden. Iets wat niet perse zichtbaar is voor het menselijk oog.
Mijn moeder leerde me dat je alle lichten in je kamer uit moet doen en het licht in de gang aan, dan vliegen die rotvliegen daar naartoe. Er zijn allemaal van die dingen die je moeder toch beter weet. Het maakt me soms bang. Dat ik het zelf nooit ga redden. Zo lig ik nu in het donker. Bang. Maar volgens mij is de vlieg weg.

Amsterdam Noord – 4/02/2019 – Spiralenmaffia

Ik heb mijn spiraal er vandaag uit laten halen. Waarom die er zat weet niemand. Toen mijn laatste vriend het vijf jaar geleden om onverklaarbare redenen uitmaakte (het dopje van de tandenpasta vergat ik er vaak op te doen, zoiets) was het zo’n beetje de dag na de plaatsing. Mijn hele kenker eigen risico voor jan lul er doorheen gejast. Dat liefdesverdriet was tergend. Ik at niks meer. Alleen gedroogde worst. Soms bluste ik het af met een augurk maar daar bleef het wel bij. Ik zat onder de pukkels van het vlees. Toen mijn moeder geschrokken opmerkte dat ook mijn billen pokdalig waren, heb ik de verslaving met enige ontwenningsverschijnselen afgebouwd – om netjes over te gaan op alcohol. Moedeloos schatte ik destijds in dat ik na drie jaar misschien weer ergens tegen aan zou kunnen liggen. Maar ja, we zijn nu vijf jaar verder en kunnen rustig constateren dat dat ding er voor niks in heeft gezeten.
Ik las dat een Mirena spiraal cortisol aanmaakt. Nou, daar heb ik al genoeg van. Ik ben een wandelende cortisnol. De stress giert door mijn lichaam bij het minste of geringste. De huisarts leek ook gestrest toen ik vroeg of ze hem er alsjeblieft uit wilde halen. ‘Hoezo wil je hem eruit?!’, Zei ze opvallend gepikeerd. Toen ik uitlegde dat ik worstel met stress, stond ze op, accelereerde naar een hoger register in haar stem en begon verhit een betoog af te steken dat die informatie volstrekte onzin is. Mijn vorige huisarts was nog erger, hij beweerde dat cortisol niet bestond. Waarom heb ik toch altijd het idee dat die klootzakken samenspannen om de waarheid te onderdrukken als het om medicijnen gaat? Ze zei, ‘Nou vooruit, ik haal hem er wel uit maar je kan altijd terugkomen voor een nieuwe hè’. Ondertussen zag ik dozen Mirena spiralen op haar plank liggen. Wat is daar toch aan de hand? Zit ze bij de spiralenmaffia? Ik bedoel, wat voor bonus krijgt ze hiervoor? Het deed even zeer toen ze met die eendenbek veel te lang in m’n onderste liep te wrikken. ‘Ja sorry, je baarmoeder is wat gekanteld’. Maar toen ze de spiraal met kracht uit mijn vagina rukte, wist ik: Dit is een nieuw tijdperk. Ik ben weer vrij. Zal je natuurlijk net zien dat morgen de ware ineens op de stoep staat. Dan ga ik lekker naast, of nog beter, onder hem liggen. Maar dan ga ik mijn dokter zeker niet spekken met een bonus.