Nou had ik in één zucht drie biertjes in de felle zon gedronken. Van de kasteelheer mogen we namelijk niet drinken. Zo kwam het dat ik hem samen met de huismeester naar het dichtstbijzijndste cafe in het dichtstbijzijndste gehucht ben gesmeerd.

‘Moeten we dat nou wel doen, Shell?’
‘Ja tuurlijk, stiekem mag alles..’ verzeker ik hem.

Het cafeetje was niet meer dan een barretje en de vers getapte biertjes (à la pression) kostten slechts één euro vijftig. Het terrasje bestond uit één metalen tafel vergezeld door twee metalen stoeltjes. Niks hips of pretentieuzerigs. C’est ca. Het bier smaakte gewoon koud en goed – vooral dat glas met een voetje geeft het iets extra’s. Ook was er geen hond te bekennen. Wat een vredigheid.

Om ons heen wat beige en roze kleurige huisjes, de luiken gesloten, kris kras onwrikbaar in de hete zomerzon langs de meanderende wegen opgesteld. En dan overal bloemen hè, vooral hangplanten aan klassieke lantaarns met van die aardige rode bloemetjes waar ik de naam niet van weet [er valt nog wat te halen in het duiden van flora en fauna, maar dat terzijde] Als je dit straatbeeld in Nederland zou treffen is het waarschijnlijk één van de duurdere gemeentes, Blaricum ofzo. Nou, hier is zo’n decor schering en inslag.

Hoe dan ook. Omdat we stiekem bier dronken en vlug voor het eten terug moesten zijn, tikten we in rap tempo drie van die units weg. Och, wat een hoofdpijn. Water gedronken hoor. Wel een glas of tien maar het mocht niet baten.

Nou moet je horen, ben ik net midden in de nacht de Kasteeltrap afgeslopen, want de slaap kon ik niet vatten, en heb ik een appeltje van de fruitschaal gepikt, geschild en verorberd. De acute minikater verdween als sneeuw voor de zon. Waar dat dan precies aan ligt weet ik niet, maar het is iets wat ik onthouden moeten zal. Een appeltje is niet alleen voor de dorst – het kan wel veel meer. Dagtrusten.

PS Toen we zojuist in het gezelschap van de kasteelheer gingen eten, leek het net of spelen dat je niet gedronken hebt, je alleen maar nog meer beschonken over doet komen. Zo liet ik een karaf bij het afruimen in de vaatwasmachine vallen. Alles rinkel de kinkel onder het glas.
En toen ik met de fles olijfolie in de aanslag boven het gasfornuis stond, klaar om te gaan koken, was ik vergeten dat er geen pan op het fornuis stond en overgoot ik de gaspitten met de olijfolie. Dit zijn dingen die me normaal, hoe beschonken ook, nimmer zouden welgevallen. Dat liegen werkt toch gedoe in de hand. Onhandig tot en met. Jaja, stiekem mag alles, een mooi credo maar je hebt jezelf er toch wel mee. Voordat ik het koken van mijn befaamde risotto voorts kon zetten, stond ik nog minstens tien minuten scherven op te ruimen en het gasfornuis te boenen. En dat heeft me flink uit mijn flow gehaald.

PS2 Even tussen ons, mocht de kasteelheer dit nu lezen online, zeg ik gewoon dat dit verhaal fictie is. Maar wij weten wel beter.

[Voor al mijn stukjes over het leven en de liefde kijk op www.michelleschimscheimer.com]