Het was vandaag dat ik mijn overbuurvrouw van de Bremstraat tegenkwam. Al ruim een jaar had ik deze prettige buurtbewoonster niet gezien. Als ik mijn vuilnis aan de straat zet, zag ik haar nog weleens. Dan liep ik langs haar achtertuintje en zat ze vredig verzonken in een kruiswoordpuzzel, potlood in de mond en de benen over elkaar geslagen. De tevredenheid die er bij uitstak was telkens weer rustgevend om te zien.
Ik was op weg voor een snelle boodschap, want ik wilde vandaag een Griekse salade maken. Nu had ik die hele flikkerse bende in huis gehaald, maar ik was heel stom de peterselie vergeten. De Turkse winkel aan de overkant biedt dan uitkomst. Vooral als het op verse kruiden aankomt. Dikke bossen peterselie, koriander en munt liggen er zieltogend in kratten over elkaar heen gestapeld voor niet meer dan een euro. Beter dan die schamele porties in plastic bij de gewone supermarkt voor het dubbele.
Het mannelijk personeel van de Turkse buurtsuper kijkt nooit op als ik mijn entree maak en ze gedag zeg. Ze blijven rustig met elkaar door kleppen in ik meen te geloven iets van Turks. Ik versta er natuurlijk geen snars van. Mijn Turks is niet best. Ik vind dat praten een beetje onbeleefd, daarom kom ik er niet al te graag. Maar de kruiden zijn bon ton, ik kan niet anders zeggen.
De buurvrouw, blij en verwonderd kijkt ze me aan: ‘Wat heb ik je lang niet gezien, hoe gaat het met je?’
Ze steekt haar hoofd naar voren en duwt haar wenkbrauwen omhoog: ‘Wat ben je dik geworden!’
Ik moet lachen en geef haar gelijk: ‘Ja ik ben moddervet.’
Kwam haar verwondering nou voort uit ons wederzien of mijn overgewicht? Hoe dan ook, het deed er niet toe. Ze had verdomme gelijk en zwichtte niet om haar verbazing de kop in te drukken en een soort van beleefd gesprekje te gaan voeren.
‘Ja, je ziet er er goed uit, lekkere dikke kop ook’, voegde ze er nog aan toe.
Ik vond de buurvrouw er ook mooi uit zien. Haar grijze haar glansde in de zon, en ze had haar lippen rood gestift. Dat rood contrasteerde mooi bij haar blauwe bloemenjurkje.
Ik stelde me voor dat ik ook een puzzelboekje en een nieuw potlood met een gummetje aan de achterkant aan zou schaffen en voor altijd naast haar in de tuin puzzeltjes zou maken.
Toen ik de Turkse supermarkt binnenliep nam ik me maar voor geen gedag te zeggen en me niet te storen aan het gebabbel. Wat zou het ook, soms geef je het maar op, het hele leuker zijn dan je bent – wel zo relax. Maar ik was beduusd, want de heren keken me glimlachend aan en groetten me met een ‘Goedendag mevrouw, lekker zomer hè?’
Zo werd ik er vandaag weer even met mijn neus op gedrukt dat dik zijn niet perse lelijk is en dat je niet altijd leuker moet willen zijn dan je bent.
Ga ik nu maar even de peterselie fijn snijden. Als je er de tijd voor neemt en zeer secuur zo met je tong uit je bek de blaadjes van de takjes scheidt en ze daarna fijn snijdt, geeft dat toch een hele andere dimensie aan zo’n salade.
Ik wil maar zeggen, dan maakt het zo een salade leuker dan hij is.