Het was vandaag dat ik mijn overbuurvrouw van de Bremstraat tegenkwam. Al ruim een jaar had ik deze prettige buurtbewoonster niet gezien. Als ik mijn vuilnis aan de straat zet, zag ik haar nog weleens. Dan liep ik langs haar achtertuintje en zat ze vredig verzonken in een kruiswoordpuzzel, potlood in de mond en de benen over elkaar geslagen. De tevredenheid die er bij uitstak was telkens weer rustgevend om te zien.
Ik was op weg voor een snelle boodschap, want ik wilde vandaag een Griekse salade maken. Nu had ik die hele flikkerse bende in huis gehaald, maar ik was heel stom de peterselie vergeten. De Turkse winkel aan de overkant biedt dan uitkomst. Vooral als het op verse kruiden aankomt. Dikke bossen peterselie, koriander en munt liggen er zieltogend in kratten over elkaar heen gestapeld voor niet meer dan een euro. Beter dan die schamele porties in plastic bij de gewone supermarkt voor het dubbele.
Het mannelijk personeel van de Turkse buurtsuper kijkt nooit op als ik mijn entree maak en ze gedag zeg. Ze blijven rustig met elkaar door kleppen in ik meen te geloven iets van Turks. Ik versta er natuurlijk geen snars van. Mijn Turks is niet best. Ik vind dat praten een beetje onbeleefd, daarom kom ik er niet al te graag. Maar de kruiden zijn bon ton, ik kan niet anders zeggen.
De buurvrouw, blij en verwonderd kijkt ze me aan: ‘Wat heb ik je lang niet gezien, hoe gaat het met je?’
Ze steekt haar hoofd naar voren en duwt haar wenkbrauwen omhoog: ‘Wat ben je dik geworden!’
Ik moet lachen en geef haar gelijk: ‘Ja ik ben moddervet.’
Kwam haar verwondering nou voort uit ons wederzien of mijn overgewicht? Hoe dan ook, het deed er niet toe. Ze had verdomme gelijk en zwichtte niet om haar verbazing de kop in te drukken en een soort van beleefd gesprekje te gaan voeren.
‘Ja, je ziet er er goed uit, lekkere dikke kop ook’, voegde ze er nog aan toe.
Ik vond de buurvrouw er ook mooi uit zien. Haar grijze haar glansde in de zon, en ze had haar lippen rood gestift. Dat rood contrasteerde mooi bij haar blauwe bloemenjurkje.
Ik stelde me voor dat ik ook een puzzelboekje en een nieuw potlood met een gummetje aan de achterkant aan zou schaffen en voor altijd naast haar in de tuin puzzeltjes zou maken.
Toen ik de Turkse supermarkt binnenliep nam ik me maar voor geen gedag te zeggen en me niet te storen aan het gebabbel. Wat zou het ook, soms geef je het maar op, het hele leuker zijn dan je bent – wel zo relax. Maar ik was beduusd, want de heren keken me glimlachend aan en groetten me met een ‘Goedendag mevrouw, lekker zomer hè?’
Zo werd ik er vandaag weer even met mijn neus op gedrukt dat dik zijn niet perse lelijk is en dat je niet altijd leuker moet willen zijn dan je bent.
Ga ik nu maar even de peterselie fijn snijden. Als je er de tijd voor neemt en zeer secuur zo met je tong uit je bek de blaadjes van de takjes scheidt en ze daarna fijn snijdt, geeft dat toch een hele andere dimensie aan zo’n salade.
Ik wil maar zeggen, dan maakt het zo een salade leuker dan hij is.

Ik probeer de nachtrust te vangen. Lig in mijn bed. Een vlieg beweegt zich in mijn slaapkamer. Hij zoemt. Het is hinderlijk.
Hij weet volgens mij niet wat hij wil. Stoot zijn hoofd tegen muren, spiegels en ramen. Waarom gaat hij niet gewoon zitten en houdt hij zijn bek?
Patchouli olie brandt in mijn oliebrander. Het flesje etherische olie kreeg ik vandaag van mijn moeder. Ik had haar en mezelf teleurgesteld. Want we hadden van allerlei leuke plannen met zee enzo van het weekend maar ik was onbereikbaar. Lag met een kater onder mijn dekens verstopt.
Ik kan vaak niet naar huis gaan als ik eenmaal in de nacht zit. Als drijfzand, zo voelt het, zit ik vastgekleefd en zak steeds dieper weg in het moeras.
De Patchouli ruikt schoon en kalmeert. ‘Ik wil geheelonthouder zijn’, zei ik. Mijn moeder gaf me het flesje; ‘Hier, smeer dit op je polsen. Ruik eraan. Het zal je helpen te herinneren om schoon te blijven.’
Nog steeds houdt ze van me. Dat snap ik nooit. Ik kan niet van mezelf houden als ik me onbetrouwbaar heb opgesteld. Mijn eigen afspraken niet ben nagekomen. Als ik weer eens verzaak.
Mijn kat Maxipoes ligt aan m’n voeteneind. Altijd een afstand. Nooit dicht tegen me aan. Ik begrijp niet waarom ik nou net een poes moet hebben die niet knuffelt. Toch is ze altijd bij me. In welk woonvertrek ik ook ben, met een gepaste afstand zit ze bij me. Als een soort wachter aan mijn troon. Alsof ik een prinses ben en zij me beschermt. Prinses van de verzaking.
Terwijl, het is een bange poeperd – ik hoef maar een scheet te laten en ze stuift weg. Maar misschien beschermt ze mijn aura, zoiets. Mijn energievelden. Iets wat niet perse zichtbaar is voor het menselijk oog.
Mijn moeder leerde me dat je alle lichten in je kamer uit moet doen en het licht in de gang aan, dan vliegen die rotvliegen daar naartoe. Er zijn allemaal van die dingen die je moeder toch beter weet. Het maakt me soms bang. Dat ik het zelf nooit ga redden. Zo lig ik nu in het donker. Bang. Maar volgens mij is de vlieg weg.

Ik heb mijn spiraal er vandaag uit laten halen. Waarom die er zat weet niemand. Toen mijn laatste vriend het vijf jaar geleden om onverklaarbare redenen uitmaakte (het dopje van de tandenpasta vergat ik er vaak op te doen, zoiets) was het zo’n beetje de dag na de plaatsing. Mijn hele kenker eigen risico voor jan lul er doorheen gejast. Dat liefdesverdriet was tergend. Ik at niks meer. Alleen gedroogde worst. Soms bluste ik het af met een augurk maar daar bleef het wel bij. Ik zat onder de pukkels van het vlees. Toen mijn moeder geschrokken opmerkte dat ook mijn billen pokdalig waren, heb ik de verslaving met enige ontwenningsverschijnselen afgebouwd – om netjes over te gaan op alcohol. Moedeloos schatte ik destijds in dat ik na drie jaar misschien weer ergens tegen aan zou kunnen liggen. Maar ja, we zijn nu vijf jaar verder en kunnen rustig constateren dat dat ding er voor niks in heeft gezeten.
Ik las dat een Mirena spiraal cortisol aanmaakt. Nou, daar heb ik al genoeg van. Ik ben een wandelende cortisnol. De stress giert door mijn lichaam bij het minste of geringste. De huisarts leek ook gestrest toen ik vroeg of ze hem er alsjeblieft uit wilde halen. ‘Hoezo wil je hem eruit?!’, Zei ze opvallend gepikeerd. Toen ik uitlegde dat ik worstel met stress, stond ze op, accelereerde naar een hoger register in haar stem en begon verhit een betoog af te steken dat die informatie volstrekte onzin is. Mijn vorige huisarts was nog erger, hij beweerde dat cortisol niet bestond. Waarom heb ik toch altijd het idee dat die klootzakken samenspannen om de waarheid te onderdrukken als het om medicijnen gaat? Ze zei, ‘Nou vooruit, ik haal hem er wel uit maar je kan altijd terugkomen voor een nieuwe hè’. Ondertussen zag ik dozen Mirena spiralen op haar plank liggen. Wat is daar toch aan de hand? Zit ze bij de spiralenmaffia? Ik bedoel, wat voor bonus krijgt ze hiervoor? Het deed even zeer toen ze met die eendenbek veel te lang in m’n onderste liep te wrikken. ‘Ja sorry, je baarmoeder is wat gekanteld’. Maar toen ze de spiraal met kracht uit mijn vagina rukte, wist ik: Dit is een nieuw tijdperk. Ik ben weer vrij. Zal je natuurlijk net zien dat morgen de ware ineens op de stoep staat. Dan ga ik lekker naast, of nog beter, onder hem liggen. Maar dan ga ik mijn dokter zeker niet spekken met een bonus.