Goed toeven met een koekje – dinsdag 2 augustus – Ergens aan een plas.

We (mijn moeder en ik) wilden graag koffie drinken bij het paviljoen aan het water nadat we een paar banen in de plas hadden getrokken deze ochtend. Maar ze draaien altijd van die harde muziek. Oeink oeink oeink in een opzwepende vierkwartsmaat. Daar wil je als stadsmens nou juist even van weg. Vogels en ruisen van bomen willen we horen. Dat werk.
Wat te doen?
We vroegen het meisje bij het paviljoen of er een plek was waar er geen muziek klonk, of waar de box misschien even uitgedraaid kon. Ze zei nee en keek verongelijkt. Of denk ik dat ze verongelijkt keek? Omdat ik bang ben dat ik de bedrijfsvoering van het paviljoen kwets?
Ik ben wel een beetje boos op de bedrijfsvoering van het paviljoen moet ik bekennen. Het ligt perfect met uitzicht op de plas, de koffie is fantastisch, ze hebben waanzinnige zelfgebakte koekjes maar dat ze ’s ochtends harde house muziek draaien is als stront aan een knikker.
Mogen we de koffie dan to-go? Vroegen we.
Dat mocht niet. Dan moesten we maar naar het snackbarretje gaan een paar meter verderop. Die hadden ook koffie.
Nou, we dropen af.
Een jonge knul achter een toonbank vroeg ik om twee koffie. Het duurde lang en hij leek een beetje te klunzen. Ik bereidde me voor op een teleurstelling. (De koffie zal vast niet zo lekker zijn) De enige manier om niet teleurgesteld te raken is door het alvast te zijn, zoiets. Het is een mechanisme dat er steeds dieper inslijt. Daar moet ik ook eens vanaf.
‘Ik had juist zo een zin in die koekjes’, fluisterde m’n moeder me toe als een beteuterd kind. ‘Krijgen we nou helemaal geen koekje?’, voegde ze er nog dramatischer aan toe.
‘Nee mam, het zij zo, let it go’, sprak ik haar toe als een verstandig ouder.
‘Sorry’, zei de jongen in de snackbar, ‘ik heb per ongeluk de koffiemachine uitgezet, nu moet ik heel lang wachten tot hij warm is.’
Zie je nou wel, daar gaan we al, dit gaat helemaal mis, waren mijn gedachtes. Maar toen zei hij: ‘Ik haal wel even koffie voor jullie daar’, en hij wees naar het housemuziek draaiende paviljoen. Dit schepte natuurlijk mogelijkheden. ‘Oe, als je dan toch daarheen gaat’, vroeg ik op mijn liefst, ‘kan je dan om een koekje vragen? Die vinden we zo lekker.’
‘Is goed’, zei de jongen.
Niet veel later kwam hij terug met twee bekertjes koffie en een koekje voor ons beiden. Ik vond het allemaal erg spannend maar we hadden het dus, zij het met wat omwegen, uiteindelijk helemaal dik voor elkaar. We namen plaats op een kleedje perfect gelegen aan de plas, ver verwijderd van de oeink oeink oeink, met een fantastisch lekker kopje koffie én een waanzinnig goed koekje.

De Ikea-kast ligt in stukken door mijn studiowoning verspreid. Er draait een sleutel in het slot. Het is mijn moeder. Ze komt me halen voor de nieuwjaarswandeling.
‘Sta nog te douchen!’, schreeuw ik boven de douche uit. Haar liefdevolle moederhoofd steekt door mijn badkamerdeur.
‘Ik heb de Ikea-kast door de kamer geworpen..’, leg ik uit, ‘..hij viel de hele tijd om…daarom heb ik hem maar door de kamer geworpen.’
Mijn moeder lacht, ‘Ok is goed, ik ga even koffie maken.’
Nadat het kastje een tijd geleden ineen was gedenderd, heb ik de planken en onderdelen tegen een klein stukje vrije muur in de keuken gezet. Dat hoopje planken-zooi staat er nu al een maand of twee te wachten tot er een keer een kabouter of tandenfee langskomt die het voor me oplost.
Dat is tot op heden niet gebeurd.
Wat er wél gebeurt is dat de planken en Ikea-onderdelen om de haverklap van de muur schuiven en op de grond vallen en meestal ook nog iets anders beschadigen of meenemen, zoals mijn scheenbeen, de lege flessen wijn op de vloer waar dan restjes drank uitvallen, of mijn kwetsbare gitaar die geregeld met de klanken van een dissonant akkoord ter aarde stort.
Hoe dan ook, nu heb ik al die onderdelen, stuk voor stuk, om de beurt met verve in alle uithoeken van mijn studio-appartement geworpen.
Toegegeven, ik ben niet boos op de kast, ik ben boos op mij, die woede waaiert zich nu over andere zaken uit. Afreageren heet dat natuurlijk.
Ik zag mezelf op 1 januari om half acht ’s ochtends joggen langs De Vecht maar ik ontwaakte met een hard hoofd ver na twaalf uur ’s middags. Dat voornemen is dus nu al mislukt! Ik ben een teleurstelling op pootjes. Wankel als de op losse schroeven staande ingestorte Ikea kast op nieuwjaarsdag.
Ondertussen probeer ik onder de douche niet mijn lijf maar mijn persoonlijkheid te wassen. Mezelf van mezelf afwassen, kon het maar, die ongedisciplineerde zak stront waar niks mee valt af te spreken, exact het tegenovergestelde doet van wat ik van haar vraag van me af te scrubben. Ik loop in mijn blootje de douche uit en de woonkamer in; ‘Mama, ik kan niet meer met mij…’
‘Weet je wat we doen…’, ze staat het kastje in elkaar te zetten, ‘ik maak een hokje met een bed en een werktafeltje, met ijzeren tralies ervoor, en als je niet elke dag iets af hebt geschreven of gesport, krijg je niks te eten’. Ze draait het laatste schroefje in een plank en de kast staat weer.
‘Fantastisch plan mam, dat is de opvoeding die ik altijd heb gewild, ik begin meteen met schrijven!’ en ik val haar in de armen.
Ach, moeders. Je zou ze vaak moeiteloos achter het behang willen plakken maar nu ze me weer red, schiet ik toch een beetje vol.
‘Kom, we gaan’, ze pakt m’n hand. We lopen met frisse moed de deur uit en het nieuwe jaar in. Maar als ik uit enthousiasme de voordeur met een ferme klap dichtsla hoor ik het Ikea kastje weer in ineen zijgen.