Ik probeer de nachtrust te vangen. Lig in mijn bed. Een vlieg beweegt zich in mijn slaapkamer. Hij zoemt. Het is hinderlijk.
Hij weet volgens mij niet wat hij wil. Stoot zijn hoofd tegen muren, spiegels en ramen. Waarom gaat hij niet gewoon zitten en houdt hij zijn bek?
Patchouli olie brandt in mijn oliebrander. Het flesje etherische olie kreeg ik vandaag van mijn moeder. Ik had haar en mezelf teleurgesteld. Want we hadden van allerlei leuke plannen met zee enzo van het weekend maar ik was onbereikbaar. Lag met een kater onder mijn dekens verstopt.
Ik kan vaak niet naar huis gaan als ik eenmaal in de nacht zit. Als drijfzand, zo voelt het, zit ik vastgekleefd en zak steeds dieper weg in het moeras.
De Patchouli ruikt schoon en kalmeert. ‘Ik wil geheelonthouder zijn’, zei ik. Mijn moeder gaf me het flesje; ‘Hier, smeer dit op je polsen. Ruik eraan. Het zal je helpen te herinneren om schoon te blijven.’
Nog steeds houdt ze van me. Dat snap ik nooit. Ik kan niet van mezelf houden als ik me onbetrouwbaar heb opgesteld. Mijn eigen afspraken niet ben nagekomen. Als ik weer eens verzaak.
Mijn kat Maxipoes ligt aan m’n voeteneind. Altijd een afstand. Nooit dicht tegen me aan. Ik begrijp niet waarom ik nou net een poes moet hebben die niet knuffelt. Toch is ze altijd bij me. In welk woonvertrek ik ook ben, met een gepaste afstand zit ze bij me. Als een soort wachter aan mijn troon. Alsof ik een prinses ben en zij me beschermt. Prinses van de verzaking.
Terwijl, het is een bange poeperd – ik hoef maar een scheet te laten en ze stuift weg. Maar misschien beschermt ze mijn aura, zoiets. Mijn energievelden. Iets wat niet perse zichtbaar is voor het menselijk oog.
Mijn moeder leerde me dat je alle lichten in je kamer uit moet doen en het licht in de gang aan, dan vliegen die rotvliegen daar naartoe. Er zijn allemaal van die dingen die je moeder toch beter weet. Het maakt me soms bang. Dat ik het zelf nooit ga redden. Zo lig ik nu in het donker. Bang. Maar volgens mij is de vlieg weg.