Als mensen ‘Ja hoor, dat doe je toch niet’ zeggen, doe ik het meestal juist. Je gaat toch niet met een hoogbejaarde man naakt in bad liggen, zeiden ze bijvoorbeeld. Hij vroeg het me op een avond aan de keukentafel. ‘Wil je met mij in bad?’In zijn kasteel in Frankrijk, waar kunstenaars van over de hele wereld resideren, is er één verborgen luxe badkamer in zijn vleugel. Daar zaten we in dat gigantische bad te bubbelen, waar hij me rijkelijk trakteerde op frisse inzichten over leven en liefde. Zijn ogen knalden vuur. Als een jongen van twintig. Ik vond hem heel aantrekkelijk. Ook al liep hij krom van de kanker.Ik was net dertig. Hij in de zeventig. Ik dacht; ja, waarom ook niet? Nadat ik hem met zijn stramme lijf uit bad geholpen had, gaf ik hem een kus. En toen ik hem in bed legde, zei hij; ‘Dankjewel dat ik met jou in bad mocht’. Hij was waarachtig dankbaar om met een jonge blonde vrouw in bad gezeten te hebben. Ik dacht ook, dat vinden mannen leuk, blonde jonge naakte wijven. Hij heeft kanker en is oud, geef hem wat joi de vivre.Mensen tierden tegen me. Dat doe je toch niet? Waar is je zelfrespect? Ach, misschien ontbeer ik vrouwelijk zelfrespect om wille van plezier en een beetje provocatie. Maar nu hij zijn laatste adem heeft uitgeblazen, de dood me weer even in de ogen heeft aangekeken, en alles relatief wordt, kan ik enkel zeggen dat ik blij ben dat ik het bad met hem heb gedeeld.Ik mag hopen dat een leuke knappe knul later hetzelfde bij mij zal doen. Dag lieve inspirerende vervelende man van een Jan. Dankjewel voor die mooie PAF plek.Ik hoop zo erg dat er meer is, als mensen zoals jij gaan.