Ik was naar de Franse bank samen met de kasteelheer om een rekeningetje in Frankrijk te openen. Ergens heb ik de ambitie om geen Nederlander meer te zijn – dit leek me een goeie start. Ik heb alleen geen inkomen dus de rekening ging mooi niet door.  Zo vonden we uit na een uur of twee in de zielzuigende airconditioning van het kantoor tegenover een accountant zittende die alleen yes en no in het Engels kon. Verder sprak hij vloeiend Frans, alleen ik niet, en daar gaat het mis hè. Nou oefen ik mijn toekomstige moedertaal dagelijks met zo’n app maar ‘Een bezoekje aan de bank’ is nog niet behandeld in het lesprogramma.  Volgens mij is de enige setting waar ik me enigszins weet uit te drukken uiteraard het café.  Na een uurtje of anderhalf met handen- en voetenwerk formulieren invullen, vroeg de Franse accountant als laatste om drie loonstroken van mijn baan. Die heb ik niet – een baan. Ik ben schrijver, zei ik. De kasteelheer probeerde nog wat statusverheffende zinnetjes in te zetten, maar het feest ging mooi niet door. Schrijver zijn zonder vast inkomen telt niet voor de bank. Nou heb ik al mijn hele leven het gevoel dat ik niet meetel in het systeem, dus echt onverwachts kwam dit niet uit de lucht vallen. Bovendien was ik wel opgelucht. Wat dacht ik wel niet. Een rekening openen zonder geld, het is toch om je dood te schamen.

Opgelucht dus, behalve dat ik me op sterven na dood voelde. Dat heb ik altijd als ik langer dan vijf minuten op zo’n soort plek ben (kantoren, systeemplafonds, teveel computers). De kasteelheer legde uit dat dit normaal is. Iets met dat banken dood zijn, er wordt geld gemaakt met geld en verder niks geproduceerd en dat is dode materie, en dat voel je. Hoe die accountant nog in leven is begrijp ik dan niet, dat hij nog rechtop zit, vind ik al bewonderenswaardig.

Nou waar het me eigenijk om gaat, ik drijf gigantisch af, is het volgende. Toen ik op een formulier mijn eindeloze achternaam weer eens in zat te vullen (ook al zo vermoeiend) zei de kasteelheer: ‘Hey, Heimer betekent Huis in het Duits. Is het een Duitse naam?’

‘Ja zeker…’ zei ik eraan toevoegend, ‘…en de C is er later per ongeluk in gefietst, die hoort er niet, zo het schijnt. Het is eigenlijk Schims Heimer.’

‘Schims Heimer, mompelt hij… Schims huis dus. Nou Shell, dan is het misschien ook wat waard om de betekenis van schim in het Duits op te zoeken!’

Ik gaf hem verdomme gelijk en heb meteen toen we terugkwamen in de bibliotheek van het kasteel het Duitse woordenboek te grazen genomen en vond de vertaling, met de verrukkelijke ontdekking dat de vertaling van schim in het Duits spook is.

Ergo, mijn achternaam is Spookhuis. Allemaal tamelijk eenzijdig en egocentrisch, zo een stukje over mijn naam. Maar ik ben wel zo opgetogen door deze ontdekking dat dat hele zinloze bankbezoek me toch wat waard is geweest en dat ik dit nieuwtje zelfs even onder het daglicht van het internet stel.  Nou bij mij weer het eeuwige dilemma in mijn kop rond dolende of ik verder ga onder dit pseudoniem of onder mijn eigen naam.
Michèlle Schimscheimer of Shelley Spookhuis?
Gelukkig ben ik een weegschaal, een draaikont tot en met en dus niet in staat om keuzes te maken zodat ik ze waarschijnlijk door elkaar zal gebruiken. Lekker verwarrend. Maar kiezen doet teveel pijn, het is toch alsof er iets sterft. Geenszins zin in. Een goede dag en bon soiree.