Ik begrijp mijn zeep die hier nu op de badrand ligt niet. Ik kreeg het van een vriend. Hij zei: Dit is een zeep van de-zeepwinkel-van-nu. Het-je-van-het. Ik had nog nooit zo’n rare vorm zeep gezien. Hij is worstvormig met fluorroze en gele strepen en het zit onder de spikkels en glitters en dingen. Van Slush of Lush ofzo. Op het etiket staat in grote letters vermeld dat dit de beste zeep ooit is en wanneer onder de kraan gehouden een explosie van bubbels en glitters ten beste zal geven. Dat vind ik al gek. Zeep is toch bedoeld om je schoon te maken en lekker te laten ruiken, waar is al die bombarie nou weer voor nodig? Het volgende is wat er gebeurde. Ik hield hem onder de kraan en wat er verscheen was enkel een dun flutlaagje schuim op het wateroppervlak van mijn bad en ik rook op zijn zachtst gezegd geen fuck en dat was dat. Zo schiep de belofte op dat etiket een verwachting die geenszins werd ingelost waardoor ik toch wel teleurgesteld raakte. Ja, belofte – verwachting – teleurstelling. Eén reeks aan emoties en hoedanigheden waar ik niet op zit te wachten. En alleen maar vanwege een zeep! En de hele wereld koopt dat dan! Terwijl het klopt van geen kant. Ben ik nou de enige die dat doorheeft?Nu ik die worstvormige zeep met al die kleuren zo laveloos op de badrand zie liggen lijkt het net of Pipo de Clown me een loer wilde draaien en zich daar heeft ontlast. Ik gooi het weg, die onzin, niemand wil een drol van een clown. En die vriend van wie ik die rare zeep kreeg hoef ik ook even een tijdje niet te zien. Zijn ideeën wat betreft esthetiek liggen kennelijk op een raar ander nivea.