Af en toe rook ik nog stiekem een sigaretje. Dan moet ik even iets stouts doen. Voor de rest lukt het me wel om van alles wat destructief is af te blijven. De sigaretten verstop ik zodat ik ze niet zie. Soms ben ik ze dan kwijt. Loop ik gefokt door het huis aan alle laatjes te trekken. Want dan moet ik écht even iets slechts doen. Ligt het pakje tabak verscholen onder een paar boeken in de kast. De reden? Ik heb een beetje opwellend liefdesverdriet. Of een writersblock. Of ik heb juist wél iets goeds gedaan. Kan ook. Goed gespeeld of zo. Dan moet ik het weer een beetje kapotmaken, dat goeie gevoel. Dat vind ik lekker. Ik ben nu eenmaal goed in slecht. Ik rook t sigaretje dan onhandig uit t raam, zit in het raamkozijn, wat helemaal niet zit, maak hem na de helft al uit in een theekopje want een asbak heb ik niet. En dan begint de ellende : Vieze smaak in mijn mond, een vlaag van vermoeidheid en een fikse teleurstelling in mezelf. Bang dat m’n huid en haar lelijk worden en mijn stem tot de klank van schuurpapier zal verworden. Dat de kans op het krijgen van een lief vriendje is gedegradeerd. Ach, vroeger was t veel erger. Ik dronk, snoof, sloeg nachten over om maar even aan mijn gevoel te kunnen ontsnappen. Nu rook ik soms nog stiekem een sigaretje. Gisteravond at ik een stukje chocola na het tandenpoetsen en viel met vieze tanden in slaap. Ik las ooit ‘If we never did anything we shouldnt do, we would never feel good about doing the things we should’. Daarom rook ik af en toe nog een sigaretje, zullen we dan maar zeggen.