We spelen Wordfeud in bed. Even een woordje leggen nog. Veel te beschonken en vermoeid om nog dubbelloos naar mijn telefoonscherm te kijken – maar het moet van mijn moeder.
Ik kan echt niet meer. Het is midden in de nacht. Na het spelen van mijn afstudeershow, de spanningen, de drank, de terugrit van Den Bosch naar Amsterdam, de Mc Drive (de kneuzen waren de fritessaus vergeten dus we moesten weer terug) ben ik een huls. Maar het moet.
Daar ik mijn hele leven nooit iets moest van mijn moeder; niet naar school, niet afwassen, niet koken, niet naar de tandarts, niet op tijd thuis, niet niet wiet roken – het hoefde allemaal niet. Maar dit moet wel. Mijn telefoongeschiedenis staat vol met agressieve teksten als: ‘Jij bent!’, ‘Ja het zal allemaal wel, maar jij bent nu hoor’, ‘Hallo, het duurt lang!’ of smuikende teksten als ‘Ik sta voor’.
De junkerige Wordfeudhouding die we beiden met ons meedragen, verraad de zucht om de ballen die we in de lucht houden even te vergeten.
‘Laat me met rust mens, het enige waar ik op dit moment nog aan kan denken is liters koude spa rood door mijn keel laten glijden, en dan afronken’, lal ik tegen mijn moeder, terwijl ik me van haar afdraai en mijn hoofd onder een kussen duw. Ik vraag me soms af waar ik zou zijn, als ik met alle mensen zo zou communiceren zoals ik met mijn moeder doe.
‘Ik heb twee flesjes spa rood uit je kleedkamer meegepikt, ze liggen alleen nog in de auto. Ik loop wel even naar buiten om ze te pakken, maar dan moet jij minstens drie woorden leggen’, maant ze me. Nou dat leek me wel een deal. Ik heb de spa rood naar binnen gegoten en de woorden ‘het’, ‘he’ en ‘eh’ gelegd om er van af te zijn en ben twaalf uur van de wereld geweest om er de volgende dag achter te komen dat ik verdomme met 87 punten achter sta.