Er woont een hermelijntje onder m’n huisje. Ik heb zelden zo een schattig diertje gezien. Ik moet nu aan hem denken want ik kan weer eens niet slapen. Aan z’n snuitje. En z’n vachtje. Ik ga van het schattige diertje in verkleinwoordjes praten merk ik nu. Het doet me denken aan een date met een jongen die ik eens had. Hij zei we gaan lekkere groentjes koken. ‘Groentjes’ – daar moest ik een beetje van kotsen in m’n mondje. Heb m daarna nooit meer gezien.
Ik heb er nu één leren kennen die benoemt de groenten gewoon. Zegt dingen als: Ik flikker wat sperziebonen in de pan, ik ram een winterpeen door de blender of mifmaf het sap uit een Aloë Vera – dat vind ik dan toch wat prettiger