Ik zie de bakker waar ik gevoelens voor heb met een familie. Het is zijn familie. M’n wereld stort in. Ze zitten te high teaën. Een vrouw, een oma, een peuter en baby.
Etagères met kleine taartjes staan op de tafel naast ons uitgestald. Je ziet de familie de zoete deegsels in hoog tempo wegwerken.
Ik heb high teaen nooit begrepen. Net zoiets als onbeperkt pannenkoeken eten. Je eet er anderhalf en dan waan je je al een olifant.
De baby kijkt me vanuit z’n kinderstoel aan terwijl er een stroompje kwijl met kruimels uit z’n mondhoek naar beneden sijpelt. De vrouw duwt ondertussen de kleine taartjes in hoog tempo in haar mond terwijl ze voor iedereen thee inschenkt (moeders zijn multitaskers) .
‘M’n wereld is ingestort’, verzucht ik hardop. M’n moeder zit naast me. Te nippen aan een koffie. Ze wrijft over m’n rug en zegt de troostende woorden: ‘Shell, je wereld was al ingestort. Dat kan maar één keer.’