Het begint een beetje voyeuristische trekken te krijgen en dat is niet mijn intentie maar als ik de bakker zou moeten beschrijven wat betreft zijn uiterlijk: Hij heeft iets jongensachtigs. Blond haar – niet kort, maar ook niet heel lang. Een beetje ongeschoren. En hij is niet te lang van postuur… Een heel klein beetje mollig. Gezond mollig. Blosjes. Sterke bakkersarmen. Goed materiaal om mee te vrijen. Zacht mannelijk gezond jongensachtig.
Hij heeft een bakkerskostuumpje aan. Het lijkt op een kokspak. Wit stevig katoen. Maar daaronder een gewone broek en gympies. Dat draagt hij altijd. Hij denkt niet echt na over zijn uiterlijk. Is natuurlijk niet belangrijk. Of in ieder geval ondergeschikt aan z’n passie.
Het is volgens mij geen oppervlakkige bakker. Ook al heb ik geen zinnig woord met hem gesproken hij straalt diepgang uit. Een bakker met diepgang. Ergens in zijn leven is hij beschadigd, denk ik. Een zweempje verdriet in zijn ogen en de hees in zijn stem verraden dat. Die tragiek in combinatie met z’n gezonde bakkersblos is intrigerend.
Hij is wel een beetje kalend op z’n kruin zie ik nu, maar dat geeft dan niet hè. Wanneer je iemand eenmaal voor een bepaald percentage leuk vindt, verdwijnt de bijbehorende shit als sneeuw voor de zon. Gekke oren. Ongeknipte teennageltjes. Een dik haartje dat uit een moedervlek piept. Dat kan ongelofelijk afstotend zijn. Maar als je iemand al tot op een bepaalde hoogte leuk vindt, dan zoen je die gore plekjes zelfs. Met overgave. Althans ik wel. Ik heb tenen in mijn mond gehad.
Ik heb alleen nog niet aan hem kunnen ruiken. Zou nu ook niet weten hoe. Het zou wel verheldering scheppen en vooral doorslaggevend zijn, want als hij stinkt is het afgelopen. Feromonaal moet de boel kloppen. Anders schei ik eruit.