Auridus dus. Sowieso geen slecht idee om het eens een keer ‘under my league’ te zoeken. Gewoon een lekkere bezwete dikzak aan de haak te slaan. Eentje die dankbaar is voor mijn aandacht. Niet moeilijk doet.
Het is gedoe als je iemand leuker vindt dan de opponent jou. Een rare spanning treed op. Je moet het in balans houden. Als je je impulsen laat gaan, heb je al snel iets weg van een engzak of stalker.
Ik pak mijn soepkom en ga naast m’n doelwit zitten. Dat ie filosoof is wist ik al, ik vraag hem of hij ook lesgeeft. ‘Yes I do ..’, antwoord hij met een opvallend zacht volume .. on the Riga university’. Ah, professor op de universiteit. Toch best geil als ik het voor me zie.
‘So what do you teach?’ Op gelaten toon komen er diverse academische vaktermen uit zijn mond zetten. Ik snap er de ballen van maar maak geluidjes als aha, uhum, uhu, en ik knik met een intellectueel fronsje alsof ik dat wel doe. Ondertussen haal ik me stiekem op aan zijn Oost-Europese accent dat iets van Russisch aandoet. Ik denk aan John Cleese in de magistreuze film A fish called wanda (1988) waar Jamie Lee Curtis wulps over de grond heen kronkelt als hij zijn Russische tongval laat klinken.
Dit ga ik niet lang volhouden, ik moet concreter worden, zoveel is zeker. Anders val ik door de mand. Ik ben niet in staat om een vraag te stellen die dieper op zijn onderwerpen ingaat. Dus daar ga ik weer, naar mijn favoriete vaarwater, de oppervlakte. ‘How do you begin your classes? ‘’Whats your first phrase?’ ‘Well, I am behind my desk’ zegt hij, maakt zijn hand tot een vuist, brengt het naar zijn mond waarna hij op luid volume krachtig zijn keel schraapt. ‘Ahuhuhuhuhum’ klinkt er luid galmend door de binnenplaats. De allerhande bikkende kunstenaars op de binnenplaats kijken verbaasd naar ons op. ‘Thats how I draw attention’ lacht hij humble naar de grond kijkend .
Ik lach de billen uit mijn broek. En daar steekt mijn meest onhandige eigenschap weer op. Ik snap geen snars van deze man – mijn hormonen in galop.