‘Esthetisch wat uitdagendere mensen neuken als de brandweer’ vertelt mijn vakantievriend Berend me, terwijl hij onderzoekend naar me kijkt, alsof ik eruit zie als een drol en tot die groep behoor.
Geheel platonisch is het tussen Berend en mij hoor. Niks aan de hand. Berend moet me niet. En ik hem ook niet trouwens. Tenzij hij me wel moet. Dan misschien ik hem ook wel.
We verblijven in een kunstenaarsresidentie en Berend bevind zich in het kamertje naast mij. Hij is m’n buurman. De muren zijn van karton, zo lijkt het, je kan elke scheet horen. Als ik weer eens in mezelf loop te schelden (meestal met ‘potverdikkie’) hoor ik hem ongevraagd vanaf de andere kant van het karton miepen met ‘Potverdikkie?! Dat zeggen ze sinds 1800 niet meer hoor Shell’
Berend is knap om te zien, maar hij heeft ook iets van een verwend rotjoch uit Laren. Dat hij veel klaagt en articuleert alsof er een gegratineerde aardappel in zijn keel is blijven hangen, draagt daar dikwijls aan bij.
Berend is ook kunstenaar. Singer-songwriter. Van middelmatige kwaliteit uiteraard, zoals het gros van de singer-songwriters praat ik mezelf aan om zijn desinteresse in mij wat te kunnen verdragen. Maar toen ik zojuist op het internet wat filmpjes van zijn werk bekeek, bleek zijn stem en podiumpresentatie tot mijn teleurstelling woest aantrekkelijk.
‘Blonde wijven, ik moet ze niet, ze zijn simpel’, klaagde hij terloops terwijl we door een Frans cliché dorp richting een kathedraal slenterden. Naarmate onze wat vreemde vakantie vriendschap is gevorderd, noem ik hem ‘De Hel’. En als ik hem zo noem, moet hij daar dankbaar om lachen.
Vanavond eten we collectief. Met alle residenten zitten we aan de lange tafel op de binnenplaats van het kasteel. ‘Neuken als de brandweer?’ reageer ik, ‘Nooit geweten dat een brandweer het rolmodel is voor een batsbaar individu’.
Het doet er niet toe ik neem Berend zijn woorden in acht. Eens zien wie er hier op de residentie esthetisch uitdagend is. Ik scan mijn aan soep slurpende brood dippende gezelschap.
[…]
Och ja, natuurlijk. Daar zit hij, Auridus. De bolle filosoof uit Litouwen.
Hij die nooit iets zegt. Hij die enkel in de verte staart vanuit zijn brede montuur dat op zijn spitse doch volle neus rust.
Auridus. Bij wie het gelaat en de slapen immer zweetspikkeltjes draagt. Waar het zon- of maanlicht altoos in reflecteert.
Dit is zo klaar als een klont. Daar zet ik mijn zinnen op.