Ik denk dat ik bij hem wegga. Het werkt voor mij niet meer. Onze relatie, of verstandhouding is volkomen eenrichtingsverkeer. We hebben nooit een goed gesprek, zien elkaar alleen maar als ik brood kom halen, en hij heeft amper belangstelling voor me. Dat heb je op een gegeven moment toch door, als een man geen vragen stelt is het basta. Ja heus dat hij vragen stelt, maar het is altijd ‘Wilt u bruin of wit brood?’ en ‘Hoe wilt u betalen?’ Zo blijven we alsmaar hangen in hetzelfde dialoog. Er zit geen schot in. Ja, heel eventjes, begon hij te glunderen toen ik mijn jongens in een push up bh had geschoven maar voor de rest slaat het toch echt dood tussen ons.
Nu ga ik weg. Niet alleen de bakker, maar ook Amsterdam Noord moet ik de bons geven. Ik heb het helemaal niet in m’n mars om in een volkse omgeving te mêleren joh. Leggings vind ik niet lekker zitten, ik word dizzy van de markt en veel spullen, en een Canta kan ik me niet veroorloven. Ik ben daar out of place. En in al die discrepantie is de bakker mijn bakermat. Mijn anker. Mijn oase in de storm.
Nu zie ik hem waarschijnlijk nooit meer terug. Ik troost me door te denken aan zijn tekortkomingen, – gek hè dat is toch wat je doet als je iemand niet meer wil willen –
Z’n tompoezen waren op Koningsdag bijvoorbeeld veel te zoet en als ie begint te praten is z’n platte tongval toch wel erg onsexy.
Ik ga me tijdelijk op een kamertje in de deftige plantagebuurt vestigen, pal naast dierentuin Artis. Waar het geluid van brullende marktkoopmannen ingeruild zal worden voor joelende slingerapen en de lucht van viskramen plaats maakt voor woestijnzand en olifantenkak (als de wind naar het oosten staat dan).
Ik ben bang dat als ik de bakker loslaat ik in een zwart gat zal belanden. Hoe moet ik nou verder zonder deze kruimel liefde. Nu ja, maar eens kijken wat er hier te halen valt.